Rzadkość: głównym problemem gospodarczym jest ograniczony charakter zasobów, którymi dysponuje społeczeństwo. Dlatego ekonomia jako nauka powinna analizować wykorzystanie i dystrybucję zasobów.

Rzadkość: głównym problemem ekonomicznym jest rzadkość zasobów.

Niepewność: w ekonomii behawioralnej dodatkowym istotnym czynnikiem jest niepewność. W niepewnych sytuacjach decyzyjnych osoby nie posługują się racjonalną kalkulacją, wykorzystują natomiast heurystyki decyzyjne.

Niepewność/zmiana: z punktu widzenia jednostek głównymi problemami ekonomicznymi są koordynacja przedsięwzięć i wiedza. Z tego punktu widzenia istotne stają się zagadnienia niepewności, rozproszenia wiedzy i informacji, a także zmieniających się okoliczności.

Rzadkość: dla starszych przedstawicieli szkoły austriackiej głównym problemem ekonomicznym pozostaje alokacja ograniczonych zasobów związana z zaspokajaniem ludzkich potrzeb.

Niepewność: z uwagi na brak pewności co do przyszłych wydarzeń decyzje gospodarcze podejmowane są pod wpływem niepełnych informacji i w warunkach, w których istnieją ograniczenia poznawcze. Wpływ na te decyzje ma także dynamika społeczna, na przykład „zwierzęce instynkty”.

Relacja władzy: gospodarki kapitalistyczne są systemami wysoce produktywnymi, ale niestabilnymi i charakteryzującymi się istnieniem konfliktu.

Rzadkość: zasoby naturalne i zdolność do absorbowania odpadów są z konieczności ograniczone.

Zmiana: dynamika społeczna i ekologiczna ma kluczowe znaczenie dla analizy gospodarki.

Niepewność: wiedza na temat systemów społecznych i naturalnych jest z natury ograniczona, w związku z czym stajemy w obliczu niepewności, a nawet niewiedzy dotyczącej istotnych procesów i interakcji.

Zmiana / niepewność: główny problem gospodarczy stanowi ciągła zmiana. Fundamentalna niepewność i przemiany technologiczne są kluczowymi czynnikami, które wyjaśniają ciągłe odchylenia gospodarek od stanu równowagi.

Relacja władzy: relacje władzy są podstawowym czynnikiem dynamiki społecznej i gospodarczej. Oprócz relacji między płciami są też relacje etniczne i społeczne.

Rzadkość: zasoby społeczne, takie jak pieniądze, praca i uczestnictwo w instytucjach podejmujących decyzje, są ograniczone. Dlatego przedmiotem analizy jest to, jak są dystrybuowane między grupami społecznymi.

Relacja władzy: podstawowym problemem jest wyzysk pracy przez kapitał, czyli system dominacji jednych klas nad innymi.

Zmiana: szczególnie istotne są procesy dynamiczne, takie jak walka klas lub akumulacja. Są one historycznie zakorzenione i zmieniają się w czasie.

Zmiana: centralnym przedmiotem badań są przemiany systemów gospodarczych.

Niepewność: niepewność i zasadnicza niewiedza stanowią główne problemy ekonomiczne.

Rzadkość: niedobór również odgrywa istotną rolę, ponieważ rywalizacja o ograniczone zasoby powoduje presję selekcyjną.

Zmiana: ze względu na historyczne zakorzenienie ludzi i instytucji, głównymi tematami są zarówno rozwój w czasie, zmiany, ale i stosunkowa stabilność badanych instytucji.

Relacja władzy: władza także jest ważnym problemem ekonomicznym. Z jednej strony instytucje mogą wzmacniać emancypację ludzi, z drugiej – mogą być wykorzystywane do represji i służyć zachowaniu władzy, statusu i bogactwa.

Mikro: aksjomat metodologicznego indywidualizmu zakłada, że ​​procesy na poziomie makro dają się w pełni wyprowadzić z działań jednostek na poziomie mikro. Dlatego wszystkie zjawiska gospodarcze można wyjaśnić i opisać wychodząc od działania jednostek.

Mikro: nacisk kładziony jest na obserwowalne ludzkie zachowania, stąd najważniejsze kategorie tej szkoły odnoszą się do ludzi i ich decyzji.

Mikro: założenia silnego subiektywizmu implikują nie tylko metodologiczny, ale także ontologiczny indywidualizm. Subiektywizm oznacza, że ​​jedynym istniejącym światem jest świat postrzegany przez jednostki. Chociaż można omawiać agregaty lub instytucje, zawsze daje się je zredukować do osób.

Mezo: kilka podmiotów tworzy populację. Poziom makro, na który składa się wiele reguł i kilka populacji, definiowany jest przez samoorganizację populacji i struktur na poziomie mezo. Stąd procesy na poziomie makro można wyjaśnić jedynie odwołując się do poziomu mezo, czyli do analizy populacji, a nie poszczególnych podmiotów.

Mezo: nacisk kładzie się na relacje między płciami i na ich interakcje z reżimami produkcyjnymi, (nie)rynkami, a także instytucjami formalnymi i nieformalnymi (prawa, normy społeczne). W związku z tym analizę prowadzi się przede wszystkim na poziomie mezo.

Mezo: jednostką analizy jest nie jednostka, ale klasa społeczna. Interesy zbiorowe określane są w ramach klas, a nie między jednostkami.

Makro: w ramach danej formy produkcji istnieją potężne struktury materialne i społeczne, takie jak na przykład konkurencja, które skłaniają ludzi do określonego zachowania.

Mezo/makro: instytucje rozumie się jako coś, co istnieje, przynajmniej potencjalnie, niezależnie od ludzi, którzy je tworzą. Dlatego też same w sobie stanowią kluczowy czynnik kształtujący gospodarkę i znajdują się w centrum uwagi. W konsekwencji badania koncentrują się przede wszystkim na zjawiskach z poziomu mezo i makro, a nie na jednostkowym działaniu.

Mezo: postkeynesiści odrzucają pogląd, jakoby struktury społeczne lub zjawiska makroekonomiczne można było sprowadzić do zachowań jednostek. Wręcz przeciwnie, jednostki zawsze działają w pewnym kontekście instytucjonalnym, który kształtuje ich przekonania i działania oraz łączy ze sobą różne klasy podmiotów lub typy jednostek gospodarczych.

Makro: kapitalistyczna makroekonomia tworzy system, który należy analizować w sposób systemowy. To, co dzieje się w jednym sektorze gospodarki, ma wpływ także na inne sektory.

Mezo: najmniejszą część złożonych systemów stanowią podmioty sprawcze. W systemach gospodarczych podmiotami sprawczymi mogą być ludzie lub instytucje, takie jak firmy, banki lub rządy. Ich interakcje są kształtowane przez decyzje innych podmiotów, a także instytucji, takich jak system prawny, kultura i rynki.

Makro: instytucje i osoby razem wzięte tworzą złożony system. Jednocześnie system kształtuje strukturę instytucjonalną i ludzkie decyzje. Poszczególne elementy same w sobie nie są w stanie wyjaśnić zjawisk ekonomicznych. Gospodarka jako całość to więcej niż tylko suma jej części składowych.

Makro: gospodarka jest systemem otwartym, osadzonym w szerszych systemach: w systemach społecznych i biosferze.

Mezo: podkreśla się następujące kwestie: instytucje, relacje władzy, niepewność i niewiedzę. W tym kontekście analizowane są interakcje między gospodarką, społeczeństwem i środowiskiem.

W analizach uwzględnia się ustalenia nauk behawioralnych oraz psychologii poznawczej i społecznej. Istnieje sceptycyzm co do założenia, że ​​ludzie mają z góry określone preferencje nawet w stosunku do złożonych problemów środowiskowych. Preferencje formują się raczej w ramach deliberatywnych procesów społecznych.

Podmioty sprawcze są racjonalne jedynie częściowo. Ich racjonalność jest ograniczona złożonością problemu, ograniczeniami poznawczymi umysłów i czasem dostępnym na podjęcie decyzji. Podmioty sprawcze na ogół nie optymalizują w standardowym (neoklasycznym) rozumieniu tego słowa. Ludzie raczej angażują się w procesy poznawcze, takie jak porównania społeczne, naśladownictwo i powtarzające się zachowania (nawyki), aby efektywnie wykorzystać swoje ograniczone zasoby poznawcze.

W obrębie określonej formacji społeczno-ekonomicznej istnieją potężne struktury materialne i społeczne, jak na przykład konkurencja, które skłaniają ludzi do odpowiedniego zachowania. Ludzie nie mają wrodzonej skłonności do konkurencji lub do współpracy, na ich zachowanie wpływa natomiast historycznie ukształtowany, konkretny sposób produkcji.

Analiza koncentruje się na podmiotach ekonomicznych, które nie są racjonalnymi i maksymalizującymi użyteczność jednostkami, ale działają w sposób „ograniczenie racjonalny”. Te podmioty gospodarcze nie mogą ani dostrzec wszystkich możliwych działań, ani oszacować ich kosztów i użyteczności. Dlatego nie są w stanie skalkulować optymalnego sposobu postępowania. Zakłada się zatem, że decyzje podmiotów gospodarczych opierają się na heurystykach.

Jednostek nie da się oddzielić od kontekstów społecznych i ekonomicznych, które determinują ich decyzje i działania. Dlatego ludzie nie zachowują się ani autonomicznie, ani racjonalnie, ani tym bardziej w sposób maksymalizujący użyteczność.

Z powodów psychologicznych i w związku z problemem fundamentalnej niepewności, jednostki porównują się do innych i opierają swoje decyzje po części na wynikających z doświadczenia praktycznych zasadach i nawykach. Ponadto jednostki zawsze działają w określonym kontekście instytucjonalnym, który kształtuje ich przekonania i działania oraz wiąże ze sobą różne klasy podmiotów lub typy jednostek gospodarczych.

Ludzie są istotami społecznymi, ich preferencje i orientacja na wartości wynikają z kontekstu społecznego, w jakim są osadzeni, a także z bezpośrednich interakcji z innymi ludźmi. Interakcje te nie ograniczają się do rynku – na przykład do relacji między producentami a konsumentami – ale obejmują także osobiste, polityczne i inne relacje społeczne.

Ludzie i ich preferencje są względnie autonomiczne i niezależne od wpływów zewnętrznych. Podmioty starają się jak najskuteczniej osiągać swoje cele, czyli maksymalizację użyteczności, zgodnie z własnymi preferencjami.

Zarówno analityczna koncepcja redukcjonistycznego homo economicus, jak i związane z nimi koncepcje rozumu instrumentalnego, maksymalizacji użyteczności i doskonałej informacji współistnieją z koncepcjami człowieka uwzględniającymi czynniki społeczne, takie jak instytucje, władza i kontekst społeczny.

Zasady, heurystyki, przekonania, pragnienia, nastroje, emocje itp. – wszystko to determinuje zachowania jednostek.

Atomizm: tylko jednostki wiedzą, co jest dla nich najlepsze. Ten pogląd odrzuca wpływ zewnętrznych instytucji, takich jak religia, odmawia im też zdolności nadawania wartości. Można to interpretować jako ontologiczne skupienie się na jednostce, czyli odrzucenie takich zjawisk i struktur ekonomicznych, których nie da się sprowadzić do jednostek. Z drugiej strony można to rozumieć metodologicznie, to jest uznać, że zjawiska społeczne można wyjaśnić jedynie w odniesieniu do jednostek.

Podejście pośrednie: nie mamy tu do czynienia ani ze zwykłym metodologicznym indywidualizmem, ani też z prostym metodologicznym kolektywizmem. Uznaje się istnienie mechanizmów selekcji zarówno na poziomie jednostek, jak i złożonych całości.

Podejście pośrednie: uznaje się tutaj znaczenie kontekstu. Nie oznacza to, że odchodzi się od rozumienia jednostek jako najważniejszych działających podmiotów, ale że przyjmuje się, iż działania jednostek mają inną pozycję wyjściową w zależności od kontekstu historycznego.

Podejście pośrednie: pytanie, czy preferencje są zakorzenione w człowieku, czy raczej wpływają na nie czynniki zewnętrzne, pozostaje przedmiotem debaty i nie ma na nie ostatecznej odpowiedzi.

Kontekst: ludzie są istotami społecznymi, ich preferencje i orientacja na wartości wynikają z bezpośrednich interakcji i z kontekstu społecznego, w którym są osadzeni.

Kontekst: interakcje kształtują się pod wpływem decyzji różnych podmiotów, a także pod wpływem instytucji, takich jak system prawny, kultura i rynki. Podmioty podlegają również ograniczeniom związanym ze środowiskiem naturalnym. Instytucje i osoby razem tworzą złożony system. Jednocześnie system kształtuje strukturę instytucjonalną i ludzkie decyzje. Poszczególne elementy same w sobie nie są w stanie wyjaśnić zjawisk ekonomicznych. Gospodarka to więcej niż suma części.

Kontekst: spojrzenie na świat jest holistyczne. Zbiorowości i systemy nie są po prostu sumami swoich części, są złożonymi bytami o własnych cechach i właściwościach behawioralnych.

Kontekst: podmioty są osadzone w kontekście społecznym i gospodarczym. Dlatego zjawisk gospodarczych nie można traktować jako odrębnych bytów. Sfery, które często postrzega się jako odrębne, takie jak sfera publiczna i prywatna, sfera reprodukcyjna i produkcyjna, sfera społeczna i ekonomiczna, są logicznie połączone.

Kontekst: świat nie składa się z cząstek, które można wyodrębnić do celów analizy. Byty takie jak klasy, firmy, państwa i instytucje funkcjonują w kontekście, który jest niezbędny dla ich istnienia.

Kontekst: Makrozjawiska mogą wykazywać nowe właściwości, których nie da się w pełni wyjaśnić przez agregację jednostkowych działań. Zjawiska te z kolei wpływają na indywidualne zachowania, co określa się mianem „holizmu”.

Statyczna: pojęcie czasu ma na celu identyfikację, porównanie i ocenę sytuacji statycznych, a nie zrozumienie i rekonstrukcję sekwencji dynamicznych procesów.

Podejście pośrednie: chociaż pojawia się analiza statyczna, nacisk kładzie się na dynamikę i zmianę.

Podejście pośrednie: gospodarka jest systemem dynamicznym, który podlega ciągłym zmianom. Można też jednak zidentyfikować sytuacje statyczne, które uważa się za przydatne w badaniach naukowych. Analizy przeprowadza się zatem zarówno metodami porównawczo-statycznymi, jak i dynamicznymi.

Podejście pośrednie: pojęcie czasu jest raczej statyczne. Nawet jeśli niestałe czasowo preferencje mają pewną dynamikę, wynik tej dynamiki zasadniczo nie jest ani otwarty, ani nieokreślony

Dynamika: zjawiska ekonomiczne to procesy umiejscowione w czasie i przestrzeni. Nawet jeśli instytucje rozumie się jako z natury (mniej lub bardziej) trwałe, a przez to stabilne w czasie, zrozumienie zmiany i procesów, w których zachodzi zmiana, jest głównym przedmiotem zainteresowania.

Podejście pośrednie: czas bywa otwarcie modelowany jako nieciągły, co często ma miejsce w modelach obliczeniowych, lub jako ciągły w modelach analitycznych. Kategoria zależności ścieżkowej podkreśla istotną rolę, jaką odgrywa czas. Obecne i dawniejsze stany systemu gospodarczego wynikają z jego przeszłości. Gospodarka jest systemem, który ewoluuje proceduralnie w szeregu zdarzeń, staje się algorytmiczna.

Dynamika: takie kategorie jak niepewność i zmienne preferencje implikują dynamiczną koncepcję czasu. Zakłada się, że dzisiejsze decyzje ludzi mają bezpośredni wpływ na przyszłość. Ludzie tworzą plany, bazując na obecnej wiedzy i oczekiwaniach dotyczących przyszłości.

Dynamika: procesy społeczne i gospodarcze podlegają ciągłym zmianom.

Dynamika: dynamiczne procesy, takie jak walka klas czy akumulacja, mają kluczowe znaczenie dla analizy ekonomicznej. Są historycznie zakorzenione i zmieniają się w czasie.

Dynamika: dynamikę systemów gospodarczych analizuje się w czasie historycznym.

Realizm: ekonomia neoklasyczna zajmuje się neutralnym naukowo odkrywaniem prawdziwych przyczyn. Oznacza to przyjęcie pozytywistycznego światopoglądu, na gruncie którego można obserwować i modelować rzeczywistość gospodarczą.

Realizm: z uwagi na swoją interdyscyplinarność, pozostając pod wpływem biologii, nauk o klimacie, fizyki i innych nauk przyrodniczych, ekonomia ekologiczna skłania się zdecydowanie ku praktyce empirycznego testowania teorii i hipotez.

Realizm: gospodarki kapitalistyczne złożone są z określonych struktur społecznych, które istnieją niezależnie od obserwacji naukowych.

Realizm: naukowcy mogą względnie bezproblemowo obserwować i opisywać ludzkie zachowania.

Podejście pośrednie: założenie fundamentalnej niepewności sprawia, że wiedza zawsze może okazać się brakiem (wystarczającej) wiedzy, a to z kolei oznacza, że ​​twierdzenia są zawsze hipotetyczne. Zgodnie z taką epistemologią istnieje przynajmniej jedna rzeczywistość niezależna od ludzi. Ta rzeczywistość ma strukturę, w której obecne są relacje przyczynowe i można je przynajmniej częściowo zrozumieć.

Podejście pośrednie: chociaż istnieje tradycja badań pozytywistycznych, uznaje się epistemologiczny problem dostępu do realnego świata.

Podejście pośrednie: uznaje się omylny charakter nauki, a także przeładowanie teorią (ang. theory-ladenness) i wpływ pozycji społecznej badacza (ang. standpoint-dependent) na jego pracę naukową. Mimo to możliwe jest osądzenie w odniesieniu do świata rzeczywistego, czy teorie są dobre.

Podejście pośrednie: wiedza jest usytuowana i jest wytwarzana w ramach określonej struktury władzy. Naukowcy i naukowczynie osadzeni są w konkretnym kontekście historycznym, kulturowym, społecznym i gospodarczym, z którego wyłaniają się odkrycia naukowe. Można jednak dążyć do większej obiektywności, rozpoznając i integrując różne dziedziny wiedzy.

Podejście pośrednie: prawdziwa złożoność jako właściwość systemu w świecie rzeczywistym oznacza, że ​​żaden model nie jest w stanie odpowiednio uchwycić wszystkich jego właściwości.

Konstruktywizm: wiedza związana ze zjawiskami społecznymi wytwarzana jest przez indywidualne interpretacje i dlatego można postrzegać ją jako społecznie konstruowaną. Friedrich von Hayek zilustrował to, stwierdzając, że jeśli chodzi o ludzkie zachowanie, rzeczy są tym, czym ludzie myślą, że są.

Perspektywa: ogólnym celem ekonomii w takim ujęciu jest opowiadanie wiarygodnych historii o funkcjonowaniu systemu gospodarczego w świecie rzeczywistym, przy czym punktem wyjścia są stylizowane fakty.

Perspektywa: nawet jeśli niektóre nurty marksizmu kwestionują generalną trafność pewnych założeń, istnieją ogólne koncepcje teoretyczne, które często służą za punkt wyjścia do analizy. W związku z tym różne społeczeństwa, gospodarki i sektory gospodarki analizuje się przy użyciu, na przykład, teorii wartości opartej na pracy, teorii władzy i hegemonii lub materializmu dialektycznego.

Perspektywa: dla ekonomii fundamentalne znaczenie mają prawa termodynamiki.

Perspektywa: rama teoretyczna, w której świat postrzegany jest jako złożony system, stosuje się do wszelkiego rodzaju problemów ekonomicznych.

Perspektywa: cechy przedmiotu badania są mniej istotne dla budowania modelu i teorii niż metoda, którą definiuje perspektywa.

Perspektywa: kluczowe znaczenie ma uniwersalna ważność i szeroki zakres zasad ekonomicznych, takich jak racjonalne, wydajne działania jednostek dążących do osiągnięcia swoich celów, a także pojęcia takie jak subiektywizm i indywidualizm.

Spór: tu pojawia się pewne napięcie. Z jednej strony przedmiotem zainteresowania są ludzkie zachowania dotyczące podejmowania decyzji ekonomicznych. Z drugiej strony wyniki interpretuje się na gruncie teoretycznych zasad neoklasycznej teorii ekonomii.

Przedmiot: główny przedmiot badań stanowią instytucje społeczne i ich znaczenie w zakresie, w jakim dotyczą gospodarki.

Przedmiot: rola relacji płciowych w gospodarce badana jest z różnych perspektyw teoretycznych.

Przedmiot: przedmiotem badań są procesy zmian, takie jak wzrost gospodarczy, innowacje, zmiany strukturalne, zmiany technologiczne, zmiany instytucjonalne czy, szerzej, rozwój gospodarczy. Perspektywy wykorzystywane do badania tych procesów są bardzo różne.

Dedukcja: hipotezy formułowane są w ramach rozważań teoretycznych opartych na aksjomatach. Nie znaczy to jednak, że hipotezy te nie są sprzężone z informacją płynącą z obserwacji.

Dedukcja: ważną rolę odgrywa dedukcja i podejście aprioryczne, obserwacje empiryczne często się odrzuca, odmawiając uznania ich za podstawę, na której można tworzyć wiedzę.

Podejście pośrednie: dla zrozumienia, dlaczego dane zjawiska występują, formułuje się teorie formalizowane z wykorzystaniem modeli matematycznych. Modele pozwalają na stworzenie kilku hipotez, które można poddać testom. Hipotezy zaś należy zastosować do danych empirycznych. Wykorzystując dane, badacze i badaczki będą następnie próbować obalić daną teorię. Teorię, która przeszła rygorystyczne testy i nie została obalona, może zostać uznana za przekonujące odzwierciedlenie rzeczywistości (w każdym razie dopóki nie zostanie obalona).

Podejście pośrednie: badania często prowadzi się w formalnych ramach teoretycznych i empirycznych zgodnych z tradycją dedukcyjną. Badania indukcyjne uważa się jednak za równie owocne, ponieważ dają możliwość tworzenia nowych pojęć i hipotez.

Podejście pośrednie: centralnym elementem analizy jest dialektyka. Uznaje się, że dialektyka przekracza klasyczną logikę bezpośredniej przyczynowości i liniowych zależności, zastępując je dynamicznym rozumieniem procesów, a także posługując się odmiennymi kategoriami. W rozumowaniu dialektycznym proste i abstrakcyjne pojęcia wiązane są z cechami charakterystycznymi konkretnych sytuacji.

Podejście pośrednie: pojawiają się tu zarówno analizy dedukcyjne, jak i indukcyjne. Nie zawsze natomiast pojawia się potrzeba uogólnienia wiedzy. Uznaje się bowiem ograniczony charakter wiedzy i spostrzeżeń naukowych, w tym także jej ograniczenia związane z kontekstem przestrzennym i czasowym.

Podejście pośrednie: założenia teoretyczne oparte są na danych empirycznych. Nie znaczy to jednak, że wszystkie teoretyczne założenia muszą koniecznie zostać potwierdzone za pomocą indukcji, to jest za pomocą dowodów statystycznych. Założenia teoretyczne mają być zgodne z podstawową wiedzą empiryczną dotyczącą rzeczywistych zachowań i zjawisk w dziedzinie gospodarki. Rozumowanie logiczne odgrywa istotną rolę.

Podejście pośrednie: ekonomia ekologiczna wykorzystuje szeroką gamę metod, które swoją wiarygodność czerpią zarówno z podejść dedukcyjnych, jak i indukcyjnych.

Podejście pośrednie: hipotez nie tworzy się w jeden ściśle określony sposób. Z jednej strony nacisk na empiryczną analizę obserwowalnych zachowań sugeruje indukcyjne strategie badawcze. Z drugiej – hipotezy wywodzone są z dedukcyjnego pojęcia homo economicus, w tym ze słabszych form tego typu idealnego.

Indukcja: nacisk na pracę empiryczną implikuje podejście przede wszystkim indukcyjne. Niemniej jednak istnieje wiele przypadków, które można uznać za połączenie dedukcji i indukcji.

Formalizm: dla opisania powiązań gospodarczych tworzy się modele formalno-matematyczne. Uznaje się, że zjawiska gospodarcze wykazują prawidłowości, które można sformalizować za pomocą modeli.

Formalizm: aby zrozumieć, dlaczego dane zjawisko występuje, teorie opracowuje się i formalizuje za pomocą modeli matematycznych. Prawidłowo opracowane modele matematyczne są jednoznaczne, ujawniają wewnętrzne niespójności i domniemane przewidywania.

Podejście pośrednie: metodologia jest stosunkowo zróżnicowana i obejmuje zarówno teorie oparte na dedukcji, jak i metody indukcyjne. Analizy często przeprowadza się formalnie i empirycznie zgodnie z tradycją dedukcyjną. Niemniej jednak stosuje się szeroką gamę modeli i metod, w zależności od tego, które z nich najlepiej pasują do danego pytania badawczego.

Podejście pośrednie: sformalizowane modele i ilościowe metody empiryczne wykorzystywane są na równi z metodami jakościowymi.

Podejście pośrednie: logiczne rozumowanie odgrywa ważną rolę. Jednak nie każde istotne założenie lub hipoteza muszą zostać umieszczane w ramach formalnych. Oznaczałoby to pewien stopień precyzji, który może być po prostu nieosiągalny ze względu na złożoność jakościową badanego zjawiska, na przykład zachowań stadnych na rynkach finansowych.

Podejście pośrednie: uznaje się, że dialektyka przekracza klasyczną logikę bezpośredniej przyczynowości i liniowych zależności. Wprowadza dynamiczne rozumienie procesów, a także posługuje się kategoriami, które w klasycznym ujęciu mogłyby zostać uznane za sprzeczne

Podejście pośrednie: podstawą jest postnormalne rozumienie nauki, tzn. głównym przedmiotem zainteresowań jest nie tylko zrozumienie otaczającego nas świata, ale także rozwiązanie konkretnych problemów, przed którymi stoi społeczeństwo (w szczególności problemów związanych ze zrównoważonym rozwojem).

Podejście pośrednie: hipotez nie tworzy się w jeden ściśle określony sposób.

Szerokie rozumowanie: Istnieje wiele różnych badań i teorii średniego zasięgu. Naukowcy i naukowczynie ogólnie mają ambicję zebrania tych spostrzeżeń w całość nie po to, aby zbudować wewnętrznie spójną wielką teorię, ale by stopniowo uzyskiwać coraz pełniejszy obraz złożonej rzeczywistości organizacji społeczno-ekonomicznej.

Szerokie rozumowanie: nierzadko zagadnienia są rozwiązywane metodą słownego opisu, wykorzystuje się też jako ilustrację przykłady historyczne. Niekiedy stosowane są również eksperymenty myślowe i kontrfakty.

Formalizm: dla opisania powiązań gospodarczych tworzy się modele formalno-matematyczne. Uznaje się, że zjawiska gospodarcze wykazują prawidłowości, które można sformalizować za pomocą modeli.

Formalizm: aby zrozumieć, dlaczego dane zjawisko występuje, teorie opracowuje się i formalizuje za pomocą modeli matematycznych. Prawidłowo opracowane modele matematyczne są jednoznaczne, ujawniają wewnętrzne niespójności i domniemane przewidywania.

Podejście pośrednie: metodologia jest stosunkowo zróżnicowana i obejmuje zarówno teorie oparte na dedukcji, jak i metody indukcyjne. Analizy często przeprowadza się formalnie i empirycznie zgodnie z tradycją dedukcyjną. Niemniej jednak stosuje się szeroką gamę modeli i metod, w zależności od tego, które z nich najlepiej pasują do danego pytania badawczego.

Podejście pośrednie: sformalizowane modele i ilościowe metody empiryczne wykorzystywane są na równi z metodami jakościowymi.

Podejście pośrednie: logiczne rozumowanie odgrywa ważną rolę. Jednak nie każde istotne założenie lub hipoteza muszą zostać umieszczane w ramach formalnych. Oznaczałoby to pewien stopień precyzji, który może być po prostu nieosiągalny ze względu na złożoność jakościową badanego zjawiska, na przykład zachowań stadnych na rynkach finansowych.

Podejście pośrednie: uznaje się, że dialektyka przekracza klasyczną logikę bezpośredniej przyczynowości i liniowych zależności. Wprowadza dynamiczne rozumienie procesów, a także posługuje się kategoriami, które w klasycznym ujęciu mogłyby zostać uznane za sprzeczne

Podejście pośrednie: podstawą jest postnormalne rozumienie nauki, tzn. głównym przedmiotem zainteresowań jest nie tylko zrozumienie otaczającego nas świata, ale także rozwiązanie konkretnych problemów, przed którymi stoi społeczeństwo (w szczególności problemów związanych ze zrównoważonym rozwojem).

Podejście pośrednie: hipotez nie tworzy się w jeden ściśle określony sposób.

Szerokie rozumowanie: Istnieje wiele różnych badań i teorii średniego zasięgu. Naukowcy i naukowczynie ogólnie mają ambicję zebrania tych spostrzeżeń w całość nie po to, aby zbudować wewnętrznie spójną wielką teorię, ale by stopniowo uzyskiwać coraz pełniejszy obraz złożonej rzeczywistości organizacji społeczno-ekonomicznej.

Szerokie rozumowanie: nierzadko zagadnienia są rozwiązywane metodą słownego opisu, wykorzystuje się też jako ilustrację przykłady historyczne. Niekiedy stosowane są również eksperymenty myślowe i kontrfakty.

• perspektywa systemowa
• termodynamika (entropia)
• poziom przepływu materii (ang. material throughput)
• pojemność środowiska (ang. carrying capacity of the Earth)
• granice wzrostu 
• (silne) zrównoważenie
• zasada ostrożności 
• gospodarka jako system osadzony 
• naturalna zdolność do absorpcji (ang. natural sinks)

• ograniczona racjonalność
• zależność od ścieżki
• złożone systemy
• normy społeczne
• emergencja
• fundamentalna  niepewność i ryzyko
• heterogeniczne podmioty 
• brak centralnego planisty
• ciągła adaptacja
• dynamika nierównowagi
• ciągła innowacja (ewolucja)

• sprzeczności kapitalizmu 
• stosunki produkcji
• klasy 
• wyzysk 
• (nadmierna)akumulacja kapitału 
• wartość dodatkowa 
• wartość użytkowa, wartość wymienna, wartość (teoria wartości opartej na pracy)
• alienacja

• ewolucja 
• systemy 
• emergencja 
• pojęcie populacji 
• wiedza 
• zasady społeczne 
• różnorodność – dobór – zachowanie 
• innowacja 
• zależność od ścieżki i czas historyczny

• nierówności płciowe 
• reprodukcja 
• wiedza usytuowana
• płeć kulturowa 
• władza i hierarchie
• intersekcjonalność
• kontekst społeczny

• popyt efektywny 
• tendencja do niestabilności (np. z uwagi na zwierzęce instynkty)
• kapitalistyczne (pieniężne) gospodarki produkcyjne
• paradoksy makroekonomiczne
• fundamentalna niepewność
• hierarchiczne rynki
• endogeniczna kreacja pieniądza 
• zależność od ścieżki i czas historyczny
• nie-neutralność pieniądza

• proces zapewniania zabezpieczenia społecznego: produkcja, dystrybucja, konsumpcja
• zasady społeczne
• zwyczaje, rutyny, instynkty i praktyki
• zależność od ścieżki i czas historyczny
• instytucje formalne i nieformalne 
• kontekst społeczny 
• (współ)ewolucja 
• instytucje instrumentalne i ceremonialne 
• gospodarka jako system zakorzeniony

• równowaga ogólna
• wydajność i optymalizacja (alokacja zasobów)
• indywidualizm metodologiczny
• utylitaryzm (maksymalna użyteczność)
• marginalizm
• pozytywizm (nauka nie oparta na wartościach)
• subiektywna teoria wartości
• instrumentalna racjonalność (także jako zasada ekonomii) 
• bodźce 

• metodologiczny indywidualizm
• rynek jako proces
• subiektywna teoria wartości
• koszt alternatywny
• rynki jako agregaty informacji
• samorzutny ład
• przedsiębiorcze odkrywanie
• marginalizm

• ograniczona racjonalność 
• heurystyki
• nadmierna pewność siebie
• zasada oparta na praktyce
• niespójność czasowa decyzji 
• preferencje społeczne
• prawo małych liczb
• ramowanie
• szturchanie